Long covid
‘Ik ben Ilona Bloeme en ik ga jullie een lachworkshop geven!’
Yeah!!
Ik begin te klappen en de meesten klappen met me mee.
Eén dame blijft stil.
Haar gezicht staat op onweer.
‘Ik vind dit niets!’ zegt ze.
Ze slaat haar armen om haar heen.
Ik vertel over de positieve effecten van de lach.
‘Ik kan dit niet. Ik heb long covid.’
De kans om te vertellen dat het juist met long covid heel goed is, krijg ik niet.
Ze loopt de ruimte uit.
Dit doet me denken aan een paar weken geleden.
Ik was uitgenodigd bij een buurthuis.
Om een lachworkshop te geven.
In het kader van de buurt met elkaar verbinden.
Jong en oud mengden zich door elkaar.
Een dame vroeg of het oke was dat ze af en toe ging zitten.
Uiteraard, doe vooral waar jij je goed bij voelt.
Er werd gelachen.
Alleen.
Met elkaar.
En er werd gehuild.
Van het lachen.
De dame ging af en toe even zitten.
Dan keek ze om haar heen.
Naar hoe de anderen aan het spelen waren.
En een grote lach versierde haar gezicht.
Toen deed ze weer wat oefeningen mee.
En ging ze weer zitten.
Met rode wangetjes sloten we de lachworkshop af.
De yell bleef zich richting de uitgang herhalen.
De dame die af en toe ging zitten hield me aan.
‘Dankjewel, dit was heel erg waardevol voor me,’ zei ze.
We raakten in gesprek.
‘Ik was bijna dood. Heb op de IC gelegen met corona.’
Ze valt even stil en krijgt tranen in haar ogen.
‘Nu heb ik long covid… maar ik ben heel blij dat ik er nog ben hoor!’
Ik pak haar bij haar arm en luister verder.
‘En dit…’ vervolgt ze.. ‘dit heb ik al in tijden niet gevoeld.’
Ik vraag wat ze bedoeld.
‘Door de long covid heb ik altijd een mist in m’n hoofd. Heel naar. Maar dat is nu weg!’
Ze begint te lachen.
‘Ik hoopte stiekem al dat de lachworkshop iets zou doen maar dit had ik niet durven dromen. Dankjewel!’
*foto is van een ander lachmoment 😉