Een lach herinnering
Enige tijd geleden kreeg ik een mailtje.
Met een verdrietige inhoud.
Mijn moeder is ziek.
Ze heeft kanker en zit in de laatste fase.
We willen zo graag nog een lachende herinnering maken samen.
Kun jij een lachworkshop geven?
Ze hadden een externe locatie geregeld.
Een houten chalet.
Toen ik binnen kwam stonden ze om een tafel.
De moeder in een rolstoel ernaast.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg ik.
‘We hebben samen een schilderij gemaakt,’ zei ze trots.
Een gezamenlijk schilderij waarbij ieder mooie herinnering aan toe voegde.
Ik kreeg uitleg over de dolfijn.
De vogel.
Een boom.
Het strand.
De gebruikte kleuren.
Alles had een betekenis.
Wat een tof idee!
Tijd om te gaan lachen.
De moeder wilde dat we gewoon gingen staan.
Zij probeerde mee te doen alsof er niks aan de hand was.
Op een gegeven moment moest ze toch even gaan zitten.
Het tempo paste ik wat aan.
We hebben gelachen.
Speelse oefeningen gedaan in steeds wisselende tweetallen.
Met de lachshake geproost op het leven.
En wie wilde de dirigent van het lachorkest zijn?
Juist… de moeder.
En wat een plezier dat ze had.
Het was een avond waarbij verdriet naast de lach bestond.
Even niet bezig zijn met ziek zijn.
Of met de dood die op de loer licht.
Samen lachen.
Om niks.
Gewoon omdat het zo fijn is.
Om elkaar met die lach op het gezicht te zien.
Dat snel vastgelegd op de foto.
Een waardevolle lach herinnering!
*foto is van een ander lachmoment 😉
